Moet haar nie oorsien nie. Die verhaal van Advokaat Mandy Joubert (Finale jaar skryfstuk)

Ryno Ellis

Op die vyfde vloer van die Hooggeregshof Kamers, tuiste van die Pretoriase Balie is junior Advokaat, Mandy Joubert se kantoor.

Ek stap in haar kantoor en dadelik vang my oog ‘n kort klerehanger wat uitsteek agter ‘n groot eikehout lessenaar. Die klerehanger lyk miniatuur in vergelyking met die ander meubels in haar kantoor.

Mandy verwelkom my met ‘n Johannesburgse aksent en vra of ek wil koffie hê. In kontras met haar yslike groot kantoor, is sy ‘n klein vrou. Na sy op haar stoel klouter, deel sy ‘n glimlag.

Mandy is aansienlik korter as haar mede vroue kolegas. As sy langs haar lessenaar staan, steek net haar kop bo-oor uit. Verder is haar heup ietwat gedraai en seker die mees opvallendste is haar hande. Daar waar haar arms moet wees, is twee klein hande wat direk uit haar skouers uitkom.

Skielik word ons aandag gelei na haar kantoorfoon wat lui aan die verste end van haar tafel. Nader aan my kant.
Voor ek kon aanbied om die foon aan te gee, spring sy op, rol haarself nader aan die tafel en gryp die oorstuk.
Terwyl sy ‘n konsultasie reël met die oorstuk vasgedruk tussen haar oor en skouer, draai haar hele lyf kant toe (met die stuk steeds in plek), trek sy haar dagboek nader en skryf die afspraak neer.

Sy sit die foon terug op die mikkie en vestig weer haar aandag op my. Voor ek kan begin, val sy my in die rede en sê, “Ek kan rêrig nie sien waarom jy ‘n profiel artikel wil doen oor my nie.”

Ek herinner haar dat sy ‘n inspirerende onderwerp is oor sy ‘n suksesvolle advokaat is met ‘n gestremdheid.
Sy is nog steeds nie oorreed met my verduideliking nie en ek kry my notaboek gereed en begin uitvra oor haar jeug.

Mandy was gebore op 11 Mei 1985 in Germiston. Sy verduidelik dat haar ouers nie vooraf geweet het van haar gestremdheid nie en hoe dit ‘n aanpassing was om haar huis toe te bring.

“Die dokters het nooit vooraf in enige sonar my misvorming agtergekom nie. My ouers vermoed dit was ‘n hormoonpil wat my ma geneem het tydens haar swangerskap met my, wat kon lei tot my misvorming. Hulle het geen konkrete bewyse nie, maar hulle het gehoor van ander vrouens wat dieselfde pil gebruik het, wat self probleme opgedoen het.”

Haar familie het later na ‘n plot in Benoni getrek waar Mandy gereeld haar pa gehelp het met die take.
“Ek onthou hoe ek my pa gehelp het om die skape te voer. Ek was ‘n regte tomboy in daardie dae.”

Ek vra Mandy of ek met haar ouers kan gesels oor haar jonger jare. Sy raak vir ‘n oomblik stil, amper ongemaklik en sê dat sy nie gemaklik sou wees met dit nie.
“Vir jare lank praat my ouers selfs min met my oor my gestremdheid, en ek weet hulle sal nie gemaklik wees om met ‘n vreemde persoon daaroor te gesels nie.”
Ek dui aan dat dit geen probleem sal wees nie, en vra verder.

Sy was vanaf Graad 5 na Hope School, in Parktown Johannesburg. Hope School is ‘n skool vir kinders met fisiese gestremdhede. Dit sluit alles in vanaf blindes, dowes en fisiese gestremde studente. Sy noem hoe sy tydens haar jare by dié skool vir die eerste keer die nietigheid van haar eie gestremdheid besef het.

“In die jare wat ek by Hope School was, het dit my opgeval dat my misvormdheid eintlik klein is in vergelyk met die ander kinders wat daar was. Hier het ek besef hoe gelukkig ek eintlik is.”
Ten spyte van haar onderwysers en ouers (meer spesifiek haar pa se raad) het Mandy aangedring dat sy haar Graad 11 jaar wil begin in ‘n gewone skool.
“Dit het vir my gevoel asof Hope School my in ‘n manier terug gehou het omdat ek nie so gesukkel het soos baie van die ander studente nie.”

Sy het in 2002 die oorgang na Wordsworth Highschool, in Benoni gemaak en het vinnig haar voete gevind.
“My ouers was veral baie teëgekant oor ek wou verander so laat in my skoolloopbaan maar ek moes dit net doen.In die begin was die verandering moeilik oor die studente my eers vreemd behandel het oor my gestremdheid, maar ek het binnekort baie vriende gemaak. Later het ek ‘n plek as prefek verwerf en my matriek geslaag met universiteitsvrystelling.”

Dit was in dié tyd wat Mandy die nodigheid ontwikkel het om mense wat haar betwyfel, verkeerd te bewys.
“Ek het ‘n voorsmakie van my vermoëns gekry en dit het in ‘n manier my gedryf om te kom waar ek vandag is.”
Na hoërskool het sy aansoek gedoen by die Universiteit van Pretoria om Regte te studeer en het suksesvol na vier jaar se studies haar LLB graad verwerf.

Advokaat Christo Bruwer wat saam met Mandy studeer het by Tukkies, en wat ook nou saam haar werk by die Pretoriase Balie, het haar destyds opgemerk in klasse tydens hulle universiteitsjare
“Ek het haar nie destyds geken nie, oordat ek nie heeltemal geweet het hoe om haar te benader nie, maar wat ek altyd opgemerk het is dat sy baie selfstandig was. Sy het haar eie notas geneem, en ook haar eie boeksak gedra sonder enige hulp van haar mede studente.”
Bruwer wat nou ‘n goeie kennis van Mandy is, sê hy besef nou daar was geen rede om ongemaklik te wees in haar teenwoordigheid nie.

“Terwyl ons saam ons pupilskap gedoen het, het ek het die voorreg gehad om haar beter te leer ken en het vinnig besef dat Mandy nie veel anders is as my mede kollegas nie. In my opinie het sy nie ‘n gestremdheid nie, sy is net anders as ek. Soos iemand met verskillende kleur oë.”

Mandy het in 2008 onder die mentorskap van Advokaat Johanni Barnardt, haar advokate opleiding gedoen. Sy het in die einde van 2009 haar pupilskap voltooi en het in 2010 begin praktiseer by die Pretoriase Balie.
Barnardt vertel van die jaar wat Mandy by haar geleer het was sy gewillig om te leer en het nooit toegelaat dat haar gestremdheid in haar pad staan tot sukses nie.

“Ek weet in die regsberoep, en om voor te gee dat jy is ‘n selfversekerde advokaat is, is oor die algemeen moeilik en dit moes nog moeiliker vir haar gewees het as gevolg van haar gestremdheid, maar nooit het sy enigsins haar onsekerhede laat wys nie en sy was baie gedrewe.”

Barnard bieg self dat sy met ‘n paar geleenthede prokureurs eers ingelig het van Mandy se gestremdheid wanneer sy hulle verwys het na haar toe.
“Ek het hulle altyd eers ingelig oordat ek haar wou beskerm, maar ek het binnekort besef dit is onnodig oordat Mandy in staat is tot alles as wat haar kollegas is.”

Barnard sê dit is merkwaardig om te noem dat Mandy nooit toelaat dat enige iemand haar ooit onderskat of vanselfsprekend neem nie.
“Mandy was en is nog steeds baie gemaklik met wie, en hoe sy is.”

Later die middag is Mandy is haastig op pad Hooggeregshof toe, net straataf van die Pretoriase Balie. Mandy het al haar notas vir die komende saak in ‘n roltas gedruk. Beide die tas en ek sukkel om by te hou met haar pas. Sy ruig deur haar mede kolegas terwyl sy elke nou en dan stop om iemand te groet.
Voor sy die warboel van die hof aandurf, staan ons in ‘n koelte langs die hof en Mandy vertel my trots van haar motor.

“Ek het my eerste motor in my tweede jaar by die universiteit gekry. Dit was vir my ‘n groot mylpaal omdat almal weer aangeneem het ek sal nooit my eie motor kan bestuur nie.”
Haar huidige motor, ‘n swart Mercedes SLK is spesiaal verander. Die stierwiel en pedale is verleng sodat sy gemaklik kan bykom en so dan self bestuur.

“My motor het gely tot my volle emansipasie vanaf my ouers af. Voor ek kon bestuur was ek afhanklik van hulle om my orals heen rond te ry. My motor het toegelaat dat ek meer op myself staat kon maak.”

Mandy se pa was nie ingenome met haar besluit om ‘n motor aan te skaf nie, maar weereens het sy haar sin gevolg.
Sy deel met my dat alhoewel haar pa min oor haar toestand praat, is dit vir hom baie moeilik om haar te sien grootword.

“Die rede waarom my pa beswaar gehad het met my oorgang na Wordsworth Highschool, en my besluit om ‘n motor te koop, is dat hy bang is ek kry seer. Hy is bang sodra hy sy greep oor my lewe laat los, gaan ek seer kry. Sy oorbeskermdheid is maar net sy manier om vir my lief te wees.”

Voor ons moet groet vra ek Mandy wat is haar planne vir die toekoms. Sy kyk na my met ‘n slinkse glimlag en sê, “Volgende gaan ek by my eie plekkie intrek. Alleen! Heeltemal selfstandig. My ouers dink ek is nog nie in staat om alleen te bly nie, maar ek gaan hulle wys.”

Sy groet en sonder hulp sit sy haar yslike groot sak op die sekuriteit se skandeer masjien, en draai om met dieselfde glimlag waarmee sy my verwelkom het. Meteens verdwyn sy in die hof tussen die magdom advokate wat soos pikkewyne skarrel om by hul sake uit te kom.

VSR sê tata vir Tukkiewerf

2011-05-11
Ryno Ellis

Tukkiewerf het deur die jare al honderde mense sien kom en gaan. Van priesters en nonne, tot gedrewe jong leiers wat vuur en vlam is om die wêreld te verander en hordes geesdriftige studente.

“Tukkiewerf het baie herinneringe, daar is baie besluite geneem vir studente, baie baklei en baie bereik,” sê Charl Oberholzer, die voorsitter van die Verteenwoordigende Studenteraad (VSR).

Volgende op die lang lys om die gange van dié geskiedkundige gebou in te neem is die eggo van geselsende BCom-studente en personeellede.

Tukkiewerf was vir die afgelope drie dekades meer as net ’n pragtige gebou.

Die gebou is al vir jare die tuiste van die VSR en verskeie ander studente-organisasies soos Stuku (Studentekultuur). Ongelukkig is hulle tyd in Tukkiewerf amper verby en begin die groot trek aan die einde van die maand.

Tuks beoog om almal wat Tukkiewerf tans ’n tuiste noem te verskuif na die Roosmaryn-gebou op kampus.

Die voorsitter van die VSR, Charl Oberholzer, het bevestig dat die Tuks-toonbank en die VSR wel na Roosmaryn verskuif.

“Dit is ’n geveg wat die VSR al vier vir jaar veg en nou finaal verloor het,” sê Oberholzer.

Die rede vir die verskuiwing is omdat die fakulteit ekonomiese en Bestuurswetenskappe tans te min kantore het en Tukkiewerf daarom gaan oorneem.

Tukkiewerf en die Kapel is in die 1920’s as kloosterkompleks vir die Christian Brothers College (CBC) gebou.
Die gebou is op 8 Mei 1980 gekoop deur Tuks vir R1,6 miljoen.

Nadat die gebou gerestoureer is, het die VSR, Tuks-toonbank en ander organisasies in 1984 ingetrek. Die gebou is toe deur die VSR as Tukkiewerf gedoop.

Mev. Louise Botma, die VSR se sekretaresse, het in 1987 by Tukkiewerf begin werk.

Sy sê sy het die afgelope 24 jaar ’n tegnologiese evolusie in die gebou meegemaak.

“Toe ek hier begin werk het, het ons net van elektriese tikmasjiene gebruik gemaak en as jy ’n brief aan meer as een persoon moes uitstuur, moes jy dit meer as een keer tik,” sê sy.

Sy het later van woordverwerkingsprogramme sonder enige hardeskyf gebruik gemaak en moes al haar inligting op ’n floppy disk stoor wat so groot soos ’n A5-bladsy is. Nou is dinge baie meer gemaklik danksy moderne tegnologie wat jou toelaat om ’n geheuestokkie (flash disk) te gebruik.

“Hoewel ek hartseer is oor die trek Roosmaryn toe, is ek baie opgewonde oor die uitdaging. Ek glo ook met tyd sal al die studente ook weet waar die VSR is,” sê Botma.

Nerina Krige, die senior administrasiebeampte by Tukkiewerf, werk al sedert 1989 daar.

Krige onthou die afgelope 22 jaar by Tukkiewerf as ’n heerlike vakansie.

“Hoewel ek al hard gewerk het, het ek elke oomblik geniet,” sê sy.

Sy onthou die dae toe sy nog onderdeur die Geesteswetenskappe-gebou (GW) kon ry op pad werk toe en dat daar ’n roostuin was waar die Studente Sentrum voor Tukkiewerf nou geleë is.

Sy sê ook een van haar gunsteling- herinneringe was toe Lukas Maree nog by die Aula gewerk het.

“Elke keer dat hy gebel het en moes totsiens sê, het hy sy groet gesing,” sê sy.

Met die groot trek uit Tukkiewerf sal meer as net Oom Gert saamgeneem word.

Goeie herinneringe en ’n deurleefde studente-geskiedenis sal egter nog lank in die gange van Tukkiewerf bly hang.

Love, unconventionally

24 AUGUST 2009
RYNO ELLIS

People have different reactions when it comes to unconventional couples. Some tend to stop and stare while others are completely comfortable with it. But people may forget one thing about couples who find themselves going against the grain: the love between them. As Riaan Grobbelaar, third year Psychology student, puts it: “Any couple strong enough to withstand adversity must definitely love each other”.

Perdeby found two couples who would be deemed unconventional willing to speak about their relationship and how their love for each other is still normal in many ways. Inter-racial, lesbian couple Thabang Mashego* and Michelle Smith* playfully shared how they met during Aids Week last year when Smith had to speak at a workshop at the Centre for the Study of Aids (CSA).

Mashego, who until then had never been in a gay relationship, courted Smith, who up to then was not too sure about Mashego’s sexuality. Mashego also was not sure about Smith’s stance on inter-racial dating: “I wasn’t sure about her being into inter-racial relationships until I saw her on campus holding another black girl’s hand which was an indication for me”.

Both Mashego and Smith acknowledge the fact that they are an unconventional couple but say they have only experienced a bad reaction from the older generation. When asked what limitations they experience, Smith jokingly replied: “Apart from us not being able to make babies, we can’t really express our feelings and emotions due to people staring”.

Smith insists their relationship is not very different from those of conventional couples. Mashego, described as the spoiled one, acknowledges that they also fight on a regular basis. “Ex-girlfriends are a frequent topic we fight about.” They also have certain traits they like and dislike about each other. “I think Thabang is very mature, strong willed and ambitious but sometimes she tends to be very stubborn when it comes to getting her way,” says Smith.

When asked who tends to make the most decisions, there was a slight pause and a little debating, but they came to the conclusion that Thabang would wear the pants about 5% of the time and Smith would then wear it the remaining 95%. “Michelle is just way more experienced with this whole lesbian thing than I am,” Mashego admitted.

The next couple Perdeby spoke to was Luke Ross* (31) and Lara van der Merwe* (21) – an age gap of 10 years.

They met while working together in the same office, Van der Merwe explains. “At first I had no indication that he was attracted to me. It must’ve been because of the age gap and the fact that he is such a charmer. It just seems that guys like that are totally unattainable. There was a bit of awkwardness between us until he asked me out on a date on Valentine’s Day. He took me to The Palms restaurant in Revonia and, o my gosh, the food was amazing.”

Van der Merwe confesses that she thought it was hilarious when Ross tried to be romantic and read the menu for her: “Being a Literature student and having a knack for languages, he cracked me up when he read words like sorbet pronouncing the silent ‘t’ on the end.”

Fourth year Landscape Architecture student, Stefan Dippenaar*, feels that people with a big age gap will not have much in common. Ross says that he had to, from an early stage, discuss the issue of their age difference with Van der Merwe and they had to decide that they will not take too seriously what people may think or say about them. Ross also says that his parents are very liberal and do not mind Van der Merwe’s age. Van der Merwe says that her family feels split about the age gap: the one half adores Ross but the others do gossip about them.

Mother Theresa said, “The hunger for love is much more difficult to remove than the hunger for bread.” And no ethnicity, gender or age can come in the way of it.



*Names where changed